Bejrut to stolica i największe miasto w Libanie, w którym nie brakuje atrakcji i zabytków. Poznaj lepiej to fascynujące i różnorodne miasto, a także jego ciekawą historię.

Bejrut to największe miasto i stolica Libanu. Znajduje się w środkowej części kraju. Stanowi siedzibę libańskiego rządu i odgrywa ważną rolę w gospodarce państwa. Miasto jest też kluczowym ośrodkiem życia kulturalnego.

Historia w pigułce

Nazwę Bêrūt („Źródła”) miasto zawdzięcza Fenicjanom, ale jego historia sięga ponad 5000 lat. Wykopaliska ukazały warstwy osadnictwa fenickiego, hellenistycznego, rzymskiego, arabskiego i osmańskiego. Pierwsza wzmianka pismem klinowym pochodzi ze zbioru z XIV wieku p.n.e. Najstarsza osada była na wyspie w nurcie rzeki.

Okres hellenistyczno-rzymski.

okresach hellenistycznych i rzymskich miasto było nazywane Berytus. W roku 140 p.n.e. zostało zdobyte i zburzone przez Diodotusa Tryfona w czasie walk o tron monarchii Seleucydów. Bejrut został jednak odbudowany na planie hellenistycznym i nazwany Laodicea Fenicka jako miasto założone przez Seleucydów. Obecny Bejrut powstał na gruzach starożytnych. Jednak do końca wojny domowej w 1991 roku prace archeologiczne były niemożliwe.

W czasach rzymskich miasto rozbudował Herod Agryppa I z synem, zbudowano m.in. forum, hipodrom i amfiteatr. Osiedlano w nim weteranów dwóch legionów. Bejrut dynamicznie się zmieniał i rozbudowywał. Szybko zyskał status ważnego ośrodka fenickiego wybrzeża. Kilkanaście lat później doszło do ogromnego trzęsienia ziemi (551 r.), w Bejrucie zginęło 30 tysięcy mieszkańców, a na całym wybrzeżu fenickim ponad 250 tysięcy.

Od Arabów po Imperium Osmańskie.

Bejrut w 635 roku dostał się pod panowanie Arabów. W średniowieczu Arka odebrała Bejrutowi rolę głównego centrum handlowego w tej części Śródziemnomorza. W latach 1110-1291 znalazło się pod panowaniem krzyżowców. Później był rządzony przez lokalnych druzyjskich emirów. Fachr ad-Din II ufortyfikował miasto w XVII wieku i ogłosił jego niezależność.

Czasy nowożytne.

1832 roku Ibrahim Pasza zdobył Akkę, a Bejrut zaczął odżywać. W 1888 stał się stolicą wilajetu syryjskiego. Był miastem bardzo kosmopolitycznym, miał związki z Europą i Ameryką. Stał się też ważnym ośrodkiem działalności misjonarskiej. Misjonarze stworzyli imponujący system szkolny, a miasto zyskało miano centrum intelektualnego XIX-wiecznego świata arabskiego. Gaz doprowadziła tu firma francuska, miejskie wodociągi zbudowała firma brytyjska, Bejrut zyskiwał na sprzedaży jedwabiu. Francuzi zbudowali w 1894 roku nowoczesny port połączony linią kolejową z Damaszkiem. Wkrótce wpływy francuskie stały się wyjątkowo silne. Po upadku Imperium Osmańskiego w wyniku I wojny światowej Liban był w granicach Francuskiego Obszaru Powierniczego.

Czasy współczesne.

Liban odzyskał niepodległość w 1943 roku, a Bejrut został stolicą. W 1975 roku wybuchła wojna domowa. Miasto było podzielone na część muzułmańską i część chrześcijańską. Śródmieście stało się ziemią niczyją. Francuska i amerykańska interwencja w 1983 roku przyniosła fiasko.

W roku 1990 roku wojna się skończyła, zaczęto odbudowywać Bejrut i do wybuchu konfliktu izraelsko-libańskiego miasto niemal odzyskało dawną mocną pozycję jako ośrodek kulturalny. Jednak w 2006 roku doszło do konfliktu z Izraelem. Doszło do licznych bombardowań, zostało zniszczone w dużym stopniu.

W sierpniu 2020 roku w porcie doszło do wybuchu saletry amonowej w nadbrzeżnych magazynach. Przyczyną było zaprószenie ognia w trakcie prac konserwacyjnych. Znowu zniszczona została duża część miasta.

KwK, foto: Photo by Sara Calado on Unsplash